Rozdział 17.

I'm happy, and I'm feeling glad :3

Moja przyjaciółka przylatuje jutro z UK do PL :D

Yatta!!!

A później ja lecę z nią do niej, co już nie jest tak fajne, zważając na fakt, że LECĘ ;(

No, ale będzie super! No a w NL też było zajebiaszczo. Byłam w największym wesołym miasteczku w Europie i widziałam żywa drzewko Marysi xD

Doobra, dość o wakacjach, czas na czytanie ;)

Enjoy

Następnego dnia w szkole Yu Rin napadła na mnie zaraz po tym jak pozbyłam się ciuchów, które mi przyniosła. W małej papierowej torbie, którą zabrałam mamie, oddałam jej tylko perukę. Ciuchy nie były złe, ale co mi po nich, skoro były męskie?

– I jak? – zapytała. – Widziałaś go?

Przełknęłam ślinę.

Dobrze, ze Yuna jeszcze nie było.

– Spotkałam go – powiedziałam powoli. – Nie wszedł tam – dodałam.

– Że co!?

– Zwymiotował, bo za bardzo się denerwował, a później odszedł – wytłumaczyłam. – Nie chciał niczyjej pomocy, ani nic…

– Rozumiem – powiedziała od razu, wracając do swojej ławki.

– To co mam z tobą dziś zaśpiewać? – zapytałam.

– Później porozmawiamy.

Dziwne, nawet mi nie groziła, że wygada moją tajemnice.

– Będziesz śpiewała z Park Yu Rin? – zapytał gniewnym szeptem Wook.

Wzruszyłam ramionami.

Gdy miałam powiedzieć o co chodzi zobaczyłam coś, co ścisnęło mnie w gardle.

Do klasy wszedł Yun. Tak jak wczoraj ubrany był zwyczajnie, ale za nim przyszedł ktoś jeszcze i to właśnie to mnie tak zszokowało.

Ciemnobrązowe włosy Ulzzang i przyciemniane okulary zasłaniające piękne szare oczy. To nie mógł być nikt inny jak Lee Joong Kyung.

Shin Hye, tylko nie mdlej!

Zaczęłam oddychać głęboko.

No dobra, czas na grę.

– Lee J-joong K-kyung – wyjąkałam zrywając się na równe nogi i wskazując mężczyznę. Nie jąkałam się specjalnie. Tak jakoś wyszło.

Wszyscy w klasie spojrzeli na drzwi.

Joong miał na sobie czarne rurki z łańcuszkiem zwieszającym się na lewym udzie i czarną bluzkę z kilkoma guzikami ułożonymi jeden pod drugim w pionie, tuż pod dekoltem. Rękawy miał podciągnięte pod łokcie.

Dziś świeciło słońce, ale nadal było za zimno, żeby tak się ubierać. Ja wciąż noszę cienką kurtkę.

– Witam wszystkich.

Joong razem z Yunem podeszli do naszej ławki.

– Wy jesteście Yesul Boys? – zapytał chłopaków. – I Shin? – Spojrzał na mnie.

Dopiero zdałam sobie sprawę, ze wciąż stoję z wyciągniętą ręka. Powoli usiadłam, patrząc na nowo przybyłych wytrzeszczaj oczy, po czym skinęłam głowa.

– Chce wam podziękować, za... no cóż, ochronę Yuna. Jego rodzice bardzo się martwili o ten pierwszy dzień w szkole, ale wasze działania ich uspokoiły, także w imieniu państwa Han bardzo wam dziękuje.

Wszyscy patrzyliśmy na niego oniemiali.

– Słyszałem, także o waszej ofercie.

Yun wskazał na moje prawo, na chłopaków poza Yungiem. Ja i Kyu Dong spojrzeliśmy w prawo. Chłopaki patrzyli to na Yuna to na Joonga.

– Moim zdaniem to godziwa zaplata za to co robicie, wiec proszę róbcie tak dalej. Yun ma coś dla was. Ja już pójdę – dodał po chwili, zerkając na drzwi klasy gdzie zebrał sie spory tłum nastolatek.

Kiedy Joong ruszył do wyjścia, zrobiły mu miejsce, ale tez zaczęły piszczeć i ruszyły za nim.

Zdecydowanie Joong był członkiem FA, do którego fanki miały najwięcej szacunku i zachowywały największy dystans. Może dlatego, ze jest najstarszy z całej trojki z zespołu.

Yun jak zwykle szeroko uśmiechnięty usiadł na swoim miejscu miedz mną a Yungiem, po czym zaczął grzebać w swojej torbie w kolorze khaki. Dziś na sobie miał wyblakłe szare rurki, kremowy sweter z za długimi rękawami i kremowe trampki.

– Proszę – powiedział po chwili, wyciągają coś z torby i położył to przed Yongiem.

– Nie wierzę! – wrzasnęli chłopcy.

Nachyliłam się nad stołem. Tym co dał im Yun, był spory plik zdjęć Joonga z autografami.

– Hee!? – wrzasnęłam. – Daj jeden! – dodałam, wyrywając się, ale Yun mnie zatrzymał.

– Dla ciebie mam specjalny – powiedział i odwrócił się na krześle tyłem do chłopaków i przodem do mnie.

Z powrotem usiadłam. Spojrzałam na niego zszokowana. Jednak byłam bardzo podekscytowana, kiedy Yun wyciągnął kolejne zdjęcie ze swojej torby.

– Trudno było przekonać do podpisania go Kanga, w końcu jednak się zgodził, ale tylko raz, więc w tamtych są tylko moje i Joonga.

Pisnęłam radośnie i przyjęłam ostrożnie zdjęcie z autografem. Było to zdjęcie z jakiejś sesji zdjęciowej. Wszyscy byli ubrani na czarno, w ramoneski, bokserki  i rurki. Stroje mieli udekorowane srebrnymi łańcuchami i ćwiekami, ale różniły się od siebie bardzo. Oczy mieli zaznaczone kredką.

– Sesje mieliśmy całkiem niedawno, więc jesteś pierwszą osobą spoza naszego kręgu w pracy, która widzi to zdjęcie – wytłumaczył.

– Przytuliłabym cie, ale nie przystoi – powiedziałam ciągnąc nosem i patrząc na niego.

– Nie wiedziałem, że aż tak się ucieszysz – powiedział zaskoczony. – Ale jeśli chcesz to ja bardzo lubię się tulić – powiedział z uśmiechem wyciągając do mnie otwarte ramiona.

– Ale chcę jeszcze wasze autografy, każdego z osobna – powiedziałam, chowając zdjęcie ich trójki do mojej torby.

Yun wzruszył ramionami i zabrał Yongowi dwa zdjęcia.

– Ale Kanga nie mam, wybacz.

– Jego już mam.

– Skąd? – zdziwił się.

– Byłam na waszym koncercie w tamte sobotę – wytłumaczyłam.

Uśmiechnął się.

– To co? – zapytał. – Tulasek? – Wyciągnął do mnie ramiona. Jednak po chwili spojrzał do tyłu na Yunga. – Nie pogniewasz się?

Yung wzruszył ramionami z uśmiechem.

Wtedy Yun błyskawicznie się do mnie odwrócił i zamknął mnie wraz z moimi ramionami w miażdżącym ‘tulasku’. Przyznaję, że podobało mi się to. Poza tym, że inne dziewczyny mordowały mnie wzrokiem.

– Tulaski też możecie dopisać do listy – powiedział Yun do chłopaków, kiedy już mnie puścił.

– Wy naprawdę zamierzacie sprzedawać ich autografy? – zapytał Yung.

– I inne związane z nim czynności – powiedział  Yong, wskazując na Yuna.

– Ale bez naruszania intymności – dodał Seok.

– Przecież nie chcemy, żeby nam ucierpiał – wtrącił Sub.

– A ja nie chcę się narażać jego rodzicom, bo z opowieści wynika, że nie są przyjaźnie nastawiani do nikogo – zakończył Soo.

– Wam też odpalimy udział, ale macie nam pomagać – powiedział Yong. – Ale teraz to nie ważne. Gdzie wczoraj zwialiście w cywilnych ubraniach?

Spojrzałam na niego marszcząc brwi.

– No właśnie – przyznał Yun. – Widzieliśmy was jak wychodziliście ze szkoły po długiej przerwie. Podobał mi się twój strój, Choi. A ty Yung masz taki sam sweter jak ja, co już mniej mi się podoba. No a poznałem was po waszych torbach. A tak w ogóle Choi, to dlaczego miałaś krótkie włosy?

Będzie źle.

– Bo…

*

– Dzień dobry, Kang Kyun – powiedział Joong, kiedy rano zszedłem do kuchni.

– Dzień dobry – powiedziałem ziewając.

Podrapałem się po nagim brzuchu, po czym przeciągnąłem. Przyznaję, że mam w zwyczaju spać tylko w spodniach od piżamy. Usiadłem na jednym ze stołków barowych, stojących przy ladzie kuchni.

– Wiesz, która jest godzina? – zapytał, podając mi kubek kawy.

– Jakoś dziewiąta? – mruknąłem, podpierając głowę ręką.

Ziewnąłem i celując palcem w łyżeczkę w kubku wprawiłem ją w ruch magią, a ta zaczęła bezgłośnie mieszać napój. Po chwili dwie lewitujące kostki cukru wskoczyły do kubka, a łyżeczka wciąż mieszała.

– Jest pierwsza – powiedział.

– No tak – mruknąłem, a moja głowa opadła w dół, ale zanim uderzyłem czołem w blat, poderwałem ją. – Pierwsza?

– Wykąp się, przygotuj odpowiednio i odbierzesz Yuna o piętnastej. – Jak zwykle przedstawił mi mój plan dnia.

– A mogę zjeść śniadanie, czy nie mam na to czasu, mamo?

Joong wyciągnął z lodówki dużą miskę i postawił ją przede mną razem z talerzem.

– Dziękuję – powiedziałem i pociągnąłem łyk kawy.

Znów tylko jeden łyk, a ja czuję, że żyję. Kawa Joonga zawsze tak działa.

Po śniadanku złożonym z sałatki z warzyw, poszedłem na górę do siebie i położyłem na łóżku, po czym napisałem widomość do Shin Hye. Skoro Yuna muszę odebrać o piętnastej to mam jeszcze niecałe dwie godziny. Nie zdążę. Niechętnie zwlekłem się z łóżka i poczłapałem do łazienki.

Gdy już się odświeżyłem i ubrałem w czarne rurki, białą bluzka na długi rękaw, czarno szarą kamizelkę i czarne martensy, zszedłem na dół do salonu.

– Mogę z tobą zamienić słówko? – zapytał Joong, wiecznie siedzący w kuchni.

– Tyko szybko, bo się spóźnię – powiedziałem sięgając do koszyka z truskawkami po jedną z nich. – Mmm – mruknąłem. – Dobre.

– Twoją podopieczną jest Choi Shin Hye, prawda? To ona była na tym zdjęciu, które wam zrobili z ukrycia. Jej mundurek różni się od innych, więc łatwo można to zobaczyć.

Zakrztusiłem się jedząc truskawkę. Uderzyłem się w mostek, kaszląc.

– Byłeś w Yesul? – zapytałem wciąż ciężko oddychając.

– Zawiozłem Yuna, bo ciebie nie dało się dobudzić – wytłumaczył i podszedł do mnie, po czym uderzył otwartą dłonią w plecy, a ja przełknąłem owoc i odetchnąłem głęboko.

– Dzięki – mruknąłem.

– Wnioskuję z twojej reakcji, że to ona.

– A mogłem wstać…

– Dlaczego tak bardzo nie chcesz, żeby nas poznała? – zapytał Joong.

– Przypomnij sobie co się stało mojemu pierwszemu podopiecznemu, a wszystko będziesz wiedział – powiedziałem i zacząłem odchodzić.

– Ona nie jest jak Jeremy – powiedział, zatrzymując mnie. – On był zepsuty już na początku, zanim go poznaliśmy, z Choi jest inaczej. Ona odpycha Yuna jako kogoś znanego. Powtarzała mu ciągle, że to, że jest gwiazdą nie znaczy, że mu wszystko wolno, a przecież słyszałeś jak o niej opowiadał. Wierzę, że nic jej nie będzie.

– Daj mi czas do piątego marca, aż jej moc uwolni się w pełni. Będę musiał być przy niej kiedy ją zaatakuje, a nie chcę, żeby coś ją rozpraszało.

– Nie ma sprawy.

– Chwileczkę, to ona nie zemdlała? – zdziwiłem się.

Pokręcił głową.

– Dziwne – powiedziałem. – A ty powiedz mi dlaczego tak bardzo chcesz ją poznać?

– Przecież będzie chodzić do naszej szkoły. No i jest jednym z trzech najsilniejszych Magów Korei – zauważył.

– Jednym z trzech jedynych – poprawiłem go.

– A jej matka?

– Nikła moc, nie chodziła nawet do szkoły. Już mnie nie zagaduj, bo Yuna zatulą na śmierć. Do zobaczenia – powiedziałem na odchodne i wziąłem z wieszaka przy drzwiach moją czarną kurtkę z kapturem.

*

Yung jakoś zbył chłopaków. Na szczęście.

Godzinę przed turniejem w końcu udało mi się dopaść Park.

– Powiesz mi w końcu jaki masz plan? – zapytałam. – Bo zostało mało czasu do…

– Nie będziesz ze mną śpiewała – powiedziała stanowczo po japońsku. – Nikt nigdy nie będzie.

– To po co to całe zamieszanie? – zapytałam, zakładając ręce na piersi.

Już miałam odejść, kiedy się odezwała.

– Ale będziesz mi pomagała. Będziesz jedną z tych, którzy chcą uczestniczyć w turnieju, ale nie mogą, bo ja jestem osobą, która jako jedyna poza dyrektorem ma nad nimi władzę – powiedziała z wyższością. – Musisz wiedzieć, że kiedy zaczynałam chodzić do Yesul było wiele osób, które śpiewały na stołówce. Oczywiście tylko pierwszym klasom wolno, dlatego ja zaczęłam się interesować życiem tych, którzy śpiewali. Powoli wynajdowałam różne sprawy, których żadne z nich nie chciało nikomu zdradzić. Czasami były to błahostki, ale oni i tak rezygnowali z turnieju.

Aż do dziś zostali tylko Yesul Boys, jedyni, których nie mogę zastraszyć, bo nie mam czym. Każdy z nich zna pozostałą czwórkę jak samego siebie, więc wiedzą o sobie wszystko i nic nie zmieniłoby ich relacji.

W końcu jednak zaczęło się układać i zaczęłam wygrywać każdy turniej. No i wtedy pokazałaś się ty, zaśpiewałaś z nimi i wygraliście. Przyznaję, że się wkurzyłam i zaczęłam szperać w twoim życiu. Znalazłam tylko twoją szkołę, a później artykuł o śmierci jednego ucznia, twoja przeprowadzka tutaj i fakty same zaczęły się układać.

Także, moja droga Shin Hye, od teraz należysz do mnie i nawet to kiedy oddychasz jest w moim interesie, więc jeśli każe przestać, to masz to zrobić, rozumiemy się?

– Ty…

– Nie chcesz, żeby ktoś wiedział, nee? – zapytała słodziutko już po koreańsku.

Prychnęłam.

– W takim razie dopinguj mnie na turnieju i przyplącz się do moich służących – powiedziała i odeszła w stronę klasy.

AAAAAAAA!!!!! – wrzasnęłam w duszy.

Jak ona może mną tak pomiatać!? Nie pozwolę na to! Nigdy i nikomu. Nie ma mowy. No, ale… Jeśli ktoś się dowie o Izumim? Ja sama przestaję o nim tutaj myśleć. Obiecałam, że zostanie w moim sercu, ale mimo iż uwalniająca się moc niweluje moje negatywne uczucia to i tak nie chcę tego pamiętać, tej krwi i bólu.

Nagle przypomniałam sobie o castingu. Wzięłam w nim udział dla Izumiego. Obiecałam, że spełnię jego marzenie o muzyce, a więc muszę mocno trzymać kciuki, żeby mnie wybrali do zespołu… Chociaż, oni myślą, że jestem chłopakiem. Nie mogłabym wiecznie ukrywać płci, prawda?

Na długiej przerwie uciekłam z klasy, zanim chłopcy zdążyli cokolwiek powiedzieć. Dołączyłam się do dziewczyn i chłopaków z paczki Park.

– Ciebie też zwerbowała, co? – zapytała Hoon Neul, jedna z dziewczyn z tej paczki poddanych.

Skinęłam głową.

– Więc otacza się samymi utalentowanymi i nie pozwala im śpiewać? – zapytałam.

– Nie jest tak źle – powiedziała Kyo Mun, inna z dziewczyn. – Nagrywamy z nią teledyski i wrzucamy to na YouTube. Czasami z nią tańczymy, albo robimy za chórek, jeśli tego wymaga piosenka, ale niestety nic poza tym.

– Masz rację, to nie jest takie złe – przyznał Gun Ri, kolejny z tej świty szantażowanych. – Z nią nauczyłem się tworzyć filmiki i jestem całkiem niezły.

W grupie poddanych Park znajdowało się dwuch chłopaków i czterech dziewczyn ze mną. Nie wszyscy z szantażowanych jej usługiwali, ale czasami coś od nich potrzebowała, więc większość pierwszego rocznika Yesul była na jej zachcianki.

– Najbardziej wkurzające jest to, że traktuje nas jak służących – zaczął Bin Jin.

– Przynieś, podaj, pozamiataj – dodała Ae Rae, ostatnia z nas.

Westchnęłam.

– Kiedyś jej wygarnę – powiedziałam, kiedy właśnie weszliśmy na stołówkę.

Ludzie byli zdziwieni widząc mnie z podwładnymi Park, ale mimo gniewu na tę farbowaną blondynkę, starałam się nie zwracać uwagi na ciekawcie spojrzenia i uszczypliwe zaczepki.

Chłopcy jako pierwsi wyszli na scenę, ale zanim zaczęli śpiewać, mój kochany telefon zaczął brzęczeć w kieszeni marynarki. Biegiem ruszyłam do wyjścia stołówki, zobaczywszy kto dzwoni.

– Tak mamo? – zapytałam.

~ Jadę na wakacje! – wrzasnęła do słuchawki, więc odjęłam telefon od ucha.

– Jakie wakacje? – zapytałam, kiedy jej krzyk nie rozbrzmiewał już w mojej głowie. – Do lata zostały przecież jakieś trzy miesiące, a ja przecież muszę chodzić do szkoły.

~ Zauważ, że powiedziałam ‘jadę’, a nie ‘jedziemy’ – powiedziała. – Za dwa tygodnie, zostaniesz sama na trzy tygodnie.

– T-trzy? Co tak długo?

~ Jedziemy na długi pobyt na Hawajach.

– Mamo, ty pracujesz w tej gazecie dopiero tydzień, a już jedziesz na wakacje? Nie wydaj ci się to podejrzane? – zapytałam.

~ Bardzo – przyznała. – Więc poszperałam i sądzę, że mój kochany Hwang Yoe Hyun nie przestał się we mnie podkochiwać.

– Niedobra! – zawołałam śmiejąc się. – Nie ładnie tak wykorzystywać mężczyzn.

~ Przesadzasz.

– A kto się mną zaopiekuje? – mruknęłam smutno.

~ Przyjaźnisz się z sześcioma przystojnymi chłopcami – przypomniała mi. No tak, o Yunie jej nie mówiłam. Skoro jest dziennikarką to niech sama sobie zbiera informacje. Właściwie to jeszcze nic nie ukazało się w Internecie, ani w prasie na temat Yuna i Yesul. – Jesteś śliczna, więc ci pomogą – dodała.

– Ale Hawaje są dużo dalej niż Japonia – powiedziałam, puszczając tamto mimo uszu. – Nie chcę, żebyś była, aż tak daleko.

~ Jesteś już dorosła. Poradzisz sobie.

– Tylko w świecie magii – burknęłam.

~ Wiara w siebie to podstawa, kochanie.

– Dobra, jedź, ale przywieziesz mi coś ładnego.

Zaśmiała się.

~ Zobaczymy. Do zobaczenia.

– Pa.

Dziś Yu Rin zaśpiewała kolejną piosenkę Hatsune Miku, tym razem White Dove. Nie znoszę tej piosenki, ale na szczęście usłyszałam tylko końcówkę.

– Gdzie byłaś? – zapytała Hoon Neul.

– Mama do mnie dzwoniła – powiedziałam. – Musiałam odebrać.

Skinęła głową.

Kiedy Park skończyła śpiewać zaczęliśmy klaskać. Nie wiem co śpiewali chłopcy, ale to ona dziś wygrała. Czasami mam wrażenie, że oni się wymieniają wygraną.

– W piątek po szkole nagrywamy teledysk do Black Rock Shooter w stołówce – powiedziała Yu Rin, podchodząc do nas, po ogłoszeniu werdyktu. – Shin Hye, masz zostać po lekcjach w szkole. Nic nie planuj i uprzedź matkę.

To ona wie nawet, że nie mam ojca?

Skinęłam głową.

– Park Yu Rin! – zawołał ktoś o bardzo znajomym głosie.

Odwróciłam się do tej osoby.

– Świetnie ci poszło – pochwalił Park Yun. – Bardzo mi się podoba jak śpiewasz.

Yu Rin uśmiechnęła się niby skromnie i lekko zawstydzona.

Za Yunem szła jego obstawa stworzona z Yesul Boys.

– Naprawdę tak sadzisz, Oppa?

Wszyscy wokół przeżyli właśnie bliskie spotkanie z podłogą. Yu Rin zachowywała się przed Yunem jak słodka mała i niewinna dziewczynka

– Mhm – mruknął i pozwolił jej złapać się za ramię, po czym razem ruszyli do wyjścia ze stołówki. – Gdybyś była chłopcem, to powiedziałbym naszemu prezesowi, żeby przyjął cie do naszego zespołu, zamiast któregoś z tych z castingu.

– Naprawdę!? – zawołała uradowana Park, śmiejąc się. – Jesteś taki wspaniały Yun Jae Oppa.

Oni dwoje na przedzie, a my wszyscy człapaliśmy za nimi jak wryci. Ta dziewczyna jest straszna.

Na lekcji mój telefon zabrzęczał. Przyszła wiadomość od Kanga.

‘Strzeżcie się. Przyjadę po Yuna’

Nie odpisałam, bo nauczyciel patrzył na nas zadając pytania odnośnie lekcji.

Po lekcjach ja i Yesul Boys towarzyszyliśmy Yunowi jako ochrona.

*

Do szkoły dojechałem w kilkadziesiąt minut i akurat zdążyłem, kiedy tabun dzieciaków w mundurkach wysypał się ze szkoły. Wysiadłem z mojego czerwonego Mitsubishi i usiadłem na brzegu jego maski, czekając na Yuna. Założyłem na głowę kaptur, a na oczach miałem okulary przeciwsłoneczne.

Na szczęście nikt mnie nie zaczepił, aż do momentu, w którym Yun mnie zobaczył. Towarzyszyli mu Shin Hye i jej koledzy. Dziwne było to jak wszyscy ich tu traktowali. Oni w środku tłumu, a reszta jakieś dwa metry odstępu on nich na każdą stronę.

Gdy Yun uśmiechnął się widząc mnie zrzuciłem kaptur i wyszedłem im krok na spotkanie.

– Nie wierzę! – zawołał blondyn stając naprzeciw mnie. – Komu udało się wyciągnąć ciebie z łóżka? Czyżby prezes? Bo w zasadzie tylko jemu udaje się to robić.

– Yun, czy mógłbyś nie wywlekać prywatnych spraw w miejscu gdzie roi się od naszych fanów? – zapytałam i wydąłem wargi. – Głupek z ciebie.

Yun zmarszczył nos.

– Chcesz poznać moich nowych kolegów? – zapytał, stając obok mnie tak, abym widział tamte szóstkę. – Są naprawdę fajni i mi pomagają żyć w szkole.

– Jakbyś ubrał się w mundurek, to byłbyś już idealnym uczniem liceum.

– To są Kyu, Hwa, Ji, Hyo, Sang, a ta śliczna dziewczyna to Shin.

Shin Hye patrzyła na mnie z rozdziawionymi ustami, więc uśmiechnąłem się unosząc jeden kącik ust, tak jak lubi. Gdy tylko to zrobiłem zagryzła dolną wargę i uczepiła się ramienia Yunga.

– Dlaczego na Joonga i Kanga tak reagujesz, a na mnie byłaś wściekła? – zapytał ją Yun.

– B-bo…

Nie mogła się wysłowić, ale nie wiem, czy to było efektem gry, czy naprawdę oniemiała na mój widok. Przekręciłem głowę przyglądając się jej i założyłem ramiona na piersi.

– Bo ty jesteś dziecinny, Yun – powiedziałem. – Powiedz mi, Emm…?

– Shin – podsunął Yun.

Skrócił ich imiona. Nasze też on skrócił, no i tak już pozostało.

– Powiedz mi Shin, którego z nas najbardziej lubisz? – zapytałem nachylając się do niej.

Staliśmy na tyle blisko, że moja twarz znalazła się tuż przy jej. Zauważyłem napięcie malujące się na twarzy chłopaków z Yesul Boys. Zaśmiałem się krótko.

– K-kim… – Przełknęła ślinę patrząc na mnie oniemiała. – D-dziękuję za a-autog-graf – wyjąkała.

– Autograf? – zdziwiłem się.

Skinęła powoli głową, po czym wyciągnęła coś ze swojej torby. Było to zdjęcie z sesji, która jeszcze nie została opublikowana. Byliśmy tam we trzech, a pod każdym z nas był podpis.

– Zastanawiałem się komu to dasz, Yun – powiedziałem, prostując się.

Rozejrzałem się dookoła. Wszędzie roiło się od piszczących nastolatek. Przewróciłem oczami i zakręciłem kółkiem z kluczykami na palcu.

– Mówiłem, że najśliczniejszej dziewczynie jaką kiedykolwiek poznałem – odpowiedział.

Shin Hye spojrzała na niego gniewnie.

– Miałeś rację – powiedziałem, lustrując Shin Hye wzrokiem, odrobinę opuszczając przy tym okulary słoneczne na czubek nosa. – Bardzo mi się spodobała. – Wtedy mrugnąłem do niej i założyłem z powrotem okulary.

Shin Hye zarumieniła się, a Yung zacisnął pięści tak mocno, że aż mu knykcie pobielały.

Zaśmiałem się i otworzyłem drzwi od strony kierowcy.

– To do zobaczenia jutro! – zawołał Yun obchodząc samochód. – Dzięki za wszystko.

Po chwili już siedzieliśmy, a ja zapalałem silnik.

– To ona? – zapytał Yun.

– Pierwszy raz ją na oczy widzę – skłamałem.

Yun jest mało spostrzegawczy, więc pewnie nie skojarzy, że na zdjęciu, które zrobiono mi i Shin Hye przed jej domem jest ta Shin, którą on zna. Przez niego już zaczynam skracać jej imię.

– Coś ciekawego się działo? – zapytałem, kiedy odjeżdżaliśmy.

Pomachałem tłoczącym się przy bramie dziewczynom, a one zaczęły skakać z radości.

– Shin zaprzyjaźniła się z Yu – zaczął. Żebym ja jeszcze wiedział kim jest Yu. – Był kolejny turniej i dzisiaj wygrała Yu. Jest bardzo miła i tak słodko wygląda kiedy się zawstydzi i rumieni. Przyznała mi się, że mnie lubi najbardziej z naszej trójki.

– Podlizuje się.

– Wcale nie! – ofuknął się. – Jest naprawdę wspaniała.

Zaśmiałem się i wyjechałem na główną drogę.

– Zastanawiałeś się może jaki będzie nasz nowy kolega z zespołu? – zapytał po chwili milczenia Yun.

– Nie obchodzi mnie to – powiedziałem.

– No wiesz ty co – burknął. – Ja to bym chciał, żeby było nas jeszcze więcej. Big Bang mają pięciu członków. B.A.P sześciu. A Girls Generation dziewięć i…

– Czy ty nas porównujesz do rozwrzeszczanego różowego zespołu, z samymi babami? – zapytałem z niedowierzaniem.

– Chciałem przez to powiedzieć, że jest ich dużo i razem mogą się bawić wspaniale, a my we trzech to co? Ja gram na konsoli, Joong gotuje i sprząta, a ty ciągle marudzisz i śpisz…

– Gdybym nie prowadził, to oberwałbyś magią, ale szkoda mi samochodu.

Yun wydął wargi i założył ramiona na piersi, osuwając się nisko na fotelu.

– Kiedy to prawda – burknął.

– Jutro idziesz w mundurku, co? – zapytałem z szyderczym uśmiechem.

– Nie przypominaj.

– Wyprasuj go chociaż – nakazałem.

– Joong to zrobił – powiedział, a ja przewróciłem oczami. – A ty mnie zawieziesz, więc śpij w nocy jak normalny Mag, a nie zamieniasz się w Wampira.

Dziwne, ale to mnie zmotywowało, by po nocy nie udoskonalać moich nowych piosenek. Pójdę dziś wyjątkowo spać o przyzwoitej porze, ale najpierw lekcja z Shin Hye. I tak nie mamy na dziś nic zaplanowanego. Później muszę do niej zadzwonić i jej o tym powiedzieć. Pewnie będę się z niej śmiał o tę jej reakcję, że ‘pierwszy’ raz mnie zobaczyła.

~*~

I jak? Czekam na opinie ;)