Rozdział 5.

No więc jest 16 kwietnia, godzina 5:45(mam nadzieję, że nie kłamałaś, bo cię znajdę i zabiję za tak wczesne wstawanie, kiedy jestem chora :D), wtedy, kiedy się urodziłaś naście lat temu Anika-chan.

Wiem, że nie lubisz swoich urodzin (może masz to po mnie, chociaż wprawdzie się nie znamy ;)), ale chcę ci życzyć wszystkiego co najlepsze w dzisiejszym dniu (i we wszystkich innych ;P) i żebyś kochała ten dzień, spędzając go z najbliższymi w miłej, ciepłej atmosferze. No i uwierz mi na słowo, że wiek, w który właśnie weszłaś jest naprawdę wspaniały ;)

Notka miała ukazać się 20 kwietnia, ale na urodzinki robię wyjątki ;*

Zapraszam, enjoy :)

Kim Kang Kyun proszony do gabinetu dyrektorki. Nalegam, aby zjawić się niezwłocznie. – Te słowa rozbrzmiały niezwykle głośno w mojej głowie, jak i innych uczniów i nauczycieli naszej szkoły.

Wszyscy z zebranych spojrzeli na mnie.

Wzruszyłem ramionami i wstałem z ziemi, zabierając swoją szatę i płaszcz mundurka, po czym ruszyłem w stronę pałacu, gdzie mieściła się szkoła dla obdarzonych talentem magicznym.

Było dopiero południe, a ja właśnie skończyłem zdawać test ze Sprawności Obronnych Zdolności Magicznych. Wypadłem dobrze, więc nauczyciel pozwolił mi i innym , którzy już zaliczyli test odpocząć.

Wchodząc po ogromnych schodach do budynku założyłem przez głowę szatę, zakrywając jak dotąd nagie ramiona i klatkę piersiową. Założyłem pas, po czym przyczepiłem płaszcz klamrami do szaty na ramionach.

– Kang Kyun! – zawołał ktoś, biegnąc mi na spotkanie.

Był to dobrze znany mi upierdliwy blondyn.

– Co się stało, Han Yun Jae, gdzie Lee Joong Kyung? – zapytałem.

– Gdzieś się szwenda. Skąd mam wiedzieć, kończę przecież dopiero pierwszą klasę, a on już przedostatnią, więc wiesz…

– Należycie do tego samego magicznego gatunku, więc…

– Ja w ogóle nie o tym co miałem – przerwał mi. – Po co Pani Topaz cię wzywa? Jakaś misja? A może opieka? Ja chcę mieć już opiekę. Najlepiej nad jakąś ładną dziewczyną, bo jak mi dadzą faceta, tak jak tobie w tamtym roku to…

– Pytasz mnie o coś, to oczekuj odpowiedzi, a nie gadasz od rzeczy, dobrze? – zapytałem.

Zaczęliśmy się wspinać po marmurowych schodach na górę.

Kiedy się nie odezwał, odpowiedziałem.

– Nie mam pojęcia po co mnie wzywa. Zawsze dowiaduje się tego w jej gabinecie, więc nie odpowiem ci na to pytanie. A co do opieki to dostają ją nieliczni i tylko nieliczni mogą być opiekunami, a ty się do tego nie nadajesz.

– Nie gaś mnie, bo mi się złoty na szary zamienia.

Miał na myśli włosy. Prawda, zmieniły się na szare.

Westchnąłem, bo komunikat właśnie się powtórzył.

– Musze przyspieszyć. Znajdź Joong Kyunga i zaprowadź do Jesiennego Ogrodu, za pół godziny się spotkamy.

– Jasne.

Odszedł, a jego włosy wróciły do normalnego koloru.

Skupiłem się i minąwszy grupkę Wróżek teleportowałem się na pięto gdzie przechodziło się do wierzy z gabinetem dyrektorki. Przywołałem windę i wjechałem nią na szczyt wieży.

– Wzywałaś Bogini – powiedziałem, wchodząc do gabinetu, po czym skłoniłem się nisko.

– Tak – odpowiedziała.

Bogini Topaz miała długie zielone włosy i oczy w tym samym kolorze. Była raczej surową kobietą i wzywała do siebie tylko, gdy chciała coś zlecić, nigdy z powodu nagany. Tym zajmowali się inni.

– Podejdź proszę – wskazała mi krzesło przed jej biurkiem.

Podszedłem, ale nie usiadłem.

– Dziękuję, postoję.

– Jak wolisz. Bogini Światła odkryła nowy talent. Nie była to nieświadoma swojej mocy Magiczka. Jej matka wszystko jej opowiedziała, więc masz ułatwione zadanie.

– Druga opieka? – zdziwiłem się. – Jestem przecież w trzeciej klasie, a opiekę dostają tylko uczniowie parzystych klas.

– Masz rację, ale już niedługo koniec roku, a dziewczynę należy przygotować przed wrześniem.

– Nie ma innych odpowiednich to tego osób?

– Wszyscy z czwartych i drugich klas są już zajęci lub za słabi dla jej mocy, a szóstoklasiści mają w tym miesiącu zbyt dużo zajęć. Ty jesteś odpowiedni, ponieważ ona jest Koreanką jak ty.

– Słucham?

W Korei nie pozostało wielu magów. Większość rodów przeniosła się na Ignis kilka wieków temu. Moja rodzina także. Na Ziemi pozostało ich tylko kilkoro, ale to pojedyncze przypadki z reguły bez rodzin.

– Dobrze słyszysz. W Korei w Seulu mieszka naprawdę silna Magiczka. Jej moc dopiero się uwolniła, a już prawie dorównuje przeciętnemu drugoklasiście. Brakuje jej tylko odrobinę do twojego poziomu siły sprzed trzech lat.

– A więc nowy podopieczny – westchnąłem.

– Jeśli ktoś ma ją nauczyć kontroli to tylko ty. Jest spokojna, ale podobno potrafi się porządnie zdenerwować, a nie chcemy, żeby wysadziła pół kraju, kiedy niekontrolowana moc wybuchnie, prawda?

Skinąłem głową.

– Tutaj jest adres. – Podała mi niewielką karteczkę. – Bogini Światła była już u niej wczoraj i ją uświadomiła.  Wiesz co masz robić?

– Tak.

– Zabierz ze sobą na Ziemię Han Yun Jae i Lee Joong Kyunga. Zostaniecie tam przez najbliższych siedem miesięcy. Możecie rozwijać swoją karierę bez przeszkód.

– Dziękuję.

– Ach, jeszcze jedno… Jak poszedł dzisiejszy egzamin?

– Maksymalna liczba punktów – powiedziałem z zadowoleniem.

– Tego się spodziewałam.

Uśmiechnęła się, co było dla niej rzadkością.

– Możesz odejść.

Skłoniłem się i odwróciłem.

– Powiedz Yun Jae, żeby rodzice zapisali go do jakiegoś liceum, bo jego Ziemskie szkolenie nie szło zbyt dobrze.

Zaśmiałem się.

– Oczywiście.

– To chyba tutaj – mruknąłem do siebie patrząc na jasny dom po mojej prawej.

Numer i ulica się zgadzały.

Wysiadłem z samochodu, uprzednio zarzucając duży kaptur brązowej kurtki na głowę, z rodzaju tych ‘styl zarezerwowany dla Magów’ i ruszyłem przez ulicę, a później dróżką do drzwi.

Przed kilkoma minutami weszła tam jakaś brązowowłosa dziewczyna w mundurku szkolnym. Wysiadła z samochodu z jakimś chłopakiem w okularach i dziewczyną wyglądająca jakby z horroru się urwała. Ta brązowowłosa z chłopakiem ruszyli do jasnego domu, a ta z horroru do podobnego, ciemniejszego obok. Jednak chłopak tylko odprowadzał ją, bo po chwili zniknął w tym ciemniejszym domu obok.

Odczekałem chwilę i dopiero wyszedłem.

Dostałem akta dziewczyny, więc zacząłem je przeglądać, kiedy już tu zaparkowałem.

Przez większość życia mieszkała w Japonii, więc niemożliwe jest, żeby mnie znała. Nie jestem tak znany, żeby w Japonii o mnie słyszano. Tak myślę. Jednak nigdy tam nie byłem, więc nie wiem czy moje przypuszczenia są dobre.

Zapukałem do drzwi i zdjąłem kaptur z głowy.

– Choi Shin Hye? – zapytałem, kiedy drzwi się otworzyły i stanęła w nich tamta długowłosa dziewczyna.

Skinęła głową.

Widocznie była zaskoczona moim widokiem. Czyli jednak Koreanka mieszkająca od małego w Japonii, nie zerwała kontaktu z rodzinnym krajem.

– Jestem twoim opiekunem jako Maga. Czy mogę wejść? – zapytałem.

Znów skinęła głową.

Kiedy się cofnęła, wszedłem do domu, a ona zamknęła za mną drzwi i wymijając mnie weszła na stopień do przedpokoju, po czym skręciła w prawo.

– Mamo, przyszedł opiekun… – powiedziała. – Mag. K-kim Kang Kyun…

Wiedziałem, że mnie pozna.

Westchnąłem i zdjąłem buty.

Widać było, że mówienie sprawia dziewczynie trudności.

– Słucham? – z kuchni dobiegł mnie kobiecy głos.

Był podobny do tego dziewczyny, ale bardziej dorosły.

To co po chwili się stało bardzo mnie zaskoczyło.

Kobieta z kuchni krzyknęła, kiedy jej córka, zemdlała padając na twarz, ale zdążyłem zareagować i złapałem ją w pasie zanim uderzyła głową o podłogę.

– Jesteś opiekunem? – zapytała kobieta, kiedy wziąłem dziewczynę na ręce.

– Tak. Nazywam się Kim Kang Kyun, a pani…

– Choi Shi Ho, mama Shin Hye. Możesz ją zabrać do salonu na kanapę?

Skinąłem głową i ruszyłem w wskazanym kierunku z nieprzytomną dziewczyną w ramionach.

*

Kiedy się obudziłam wciąż było jasno. Nie wiem ile byłam nieprzytomna, ale chyba nie trwało to długo, bo słońce wciąż chyliło się ku zachodowi, tak jak, kiedy wróciłam do domu.

– Mamo – zaczęłam nie otwierając oczu. Uśmiechnęłam się do siebie. – Miałam wspaniały sen. Był tam Kyu Dong Oppa i Noona i ty też. A później przyszedł Kim Kang Kyun.

Mama odchrząknęła.

– Chwila… To nie może być sen, bo Noona, odwoziła mnie i Oppę do domu, a później rozmawiałyśmy i ktoś pukał…

Zerwałam się gwałtownie na kanapie do pozycji siedzącej i rozejrzałam po salonie, w którym aktualnie się znajdowałam. Nie pamiętam, żebym tu przyszła i się kładła.

Mama siedziała w jednym fotelu, tam gdzie prędzej Bogini Alba, a w tym drugim siedział…

– Kim Kang Kyun – pisnęłam.

Jego czerwone włosy Ulzzang i czarne oczy rozpoznałabym wszędzie. Nawet na niewyraźnym zdjęciu i to z daleka. Ale proszę powiedzcie mi, co jeden z najlepszych piosenkarzy Korei robi w moim domu!? I to na dodatek lider k-popowego zespołu Fallen Angels!

– To nie był sen – oznajmił chłopak.

Jaki on jest przystojny! Bardziej niż na zdjęciach.

– Widzę – powiedziałam nienaturalnie wysokim głosem.

– Uspokój się, kochanie – nakazała mama.

– Ale, on… On jest…

– Wiem kim jest. Opowiedział mi wszystko, kiedy byłaś nieprzytomna – wyjaśniła. – Bez urazy – spojrzała na Kang Kyuna – ale jak można mdleć na widok chłopaka.

Zrobiłam się czerwona na twarzy.

– Przywykłem – powiedział Kang Kyun śmiejąc się.

– Moim opiekunem będzie Kim Kang Kyun – powiedziałam do siebie opuszczając nogi z kanapy na podłogę.

Chłopak zaśmiał się.

Dlaczego moim opiekunem musi być akurat ten z tej trójki, którego lubię najbardziej!?

– Kim Kang Kyun jest magiem! – wrzasnęłam zrywając się na równe nogi.

– Jak widać – powiedział z uśmiechem.

– Osz ty w mordę…

– Wyrażaj się – warknęła mama.

– Wybacz mamo, ale… Jestem taka szczęśliwa!

– Twoje pozytywne uczucia są teraz spotęgowane przez uwolnioną moc – powiedział Kang Kyun. – To normalne, że…

– Proszę, nie usprawiedliwiaj mnie mocą. – Usiadłam. – Chociaż nie jestem z tych, które mdleją na widok celebrytów, a widziałam kiedyś Kanon Wakeshime i jakoś nie reagowałam.

– Twoje powiększone do ludzkich rozmiarów zdjęcie z nią wisiało na twoich drzwiach od pokoju w starym domu – przypomniała mi mama. – Zrobię herbatę – dodała, wstając.

– Ja dziękuję – powiedział Kang Kyun.

– Zrobię herbatę – powiedziała z większym naciskiem i wyszła z salonu.

– Jej się nie odmawia – szepnęłam.

– Zapamiętam, że muszę zacząć jej unikać – stwierdził czerwonowłosy. – Nie znoszę herbaty.

– Nie da rady unikać mojej mamy. A co do jej herbaty to ją polubisz.

A co do celebrytów, to przecież moja mama przecież będzie pracowała jako paparazzi! Co mam teraz robić!? Osz ty…

– Opowiesz mi na czym polega ta cała opieka? – zapytałam, już nie ogarnięta zauroczeniem na widok lidera wspaniałego zespołu.

– Po pierwsze, muszę nauczyć cię kontroli nad mocą – zaczął. – Za dwa tygodnie uwolni się w całości i zapewne cię zaatakuje, więc mamy niewiele czasu. Więcej na razie nie musisz wiedzieć.

– Jak to mnie zaatakuje? – zapytałam.

– To próba, jeśli jej podołasz to nadal będę twoim opiekunem. Jeśli nie, twoja moc zniknie i będziemy zmuszeni wymazać ci wspomnienia ze mną.

Przełknęłam ślinę.

– Zaśpiewasz coś dla mnie? – zapytałam.

Chciałam sprawdzić jak zareaguje, ale jednocześnie się zarumieniłam. Zaskoczyłam go. Patrzył na mnie, po czym zamrugał szybko kilka razy.

– Słucham?

– Pytałam, czy coś mi zaśpiewasz – powiedziałam już z mniejszą pewnością siebie.

– Nie – powiedział stanowczo.

– Jesteś Magiem – stwierdziłam.

Patrzył na mnie pytająco.

– Nie poprawisz sobie czasami głosu magią? – zapytałam.

Wiem, że nie ładnie tak kogoś podejrzewać, bez żadnych podstaw do tego, no ale…

– Nigdy bym czegoś takiego nie zrobił – powiedział wyzywająco. Wkurzyłam go.

– Herbatka! – zawołała mama niosąc tacę, na której były filiżanki stojące na talerzykach do góry dnem, dzbanuszek z herbatą i talerzyk ciastek z czekoladą.

Kim Kang Hyun patrzył z niezadowoleniem, kiedy mama nalewała herbatę do filiżanek.

– A tylko mi użyj magii, żeby to znikło, albo stało się coś z moją filiżanką to zniszczę ci struny głosowe – powiedziała słodko mama do Kang Kyuna.

Spojrzał na mnie pytająco.

Wzruszyłam ramionami.

– Pani także jest magiem? – zapytał biorąc od niej filiżankę.

– Tak, ale moja moc jest słaba. Nie chodziłam do szkoły. Mama uczyła mnie kontroli i kilku sztuczek, Shin Hye też je potrafi.

Uśmiechnęłam się i wzięłam filiżankę. Herbata jak zwykle pachniała wanilią.

Kang Kyun pociągnął maleńki łyk herbaty i wytrzeszczył na mamę, zaskoczone oczy.

– To jest herbata z magią – stwierdził.

– Odrobiną – stwierdziła.

– Nie znam już nikogo kto by ją potrafił – powiedział. – Moja babcia zawsze mi ją robiła, gdy byłem mały. Kiedy zmarła… – zamilkł.

Kurde, a tak chciałam usłyszeć to do końca. No ale nie wypada pytać.

Westchnął.

– Ona dla każdego smakuje inaczej, prawda? – zapytał.

Mama skinęła głową.

– Ja czuję cynamon z czekoladą – powiedziała.

– Nigdy mi nie mówiłaś, że to magiczna herbata – burknęłam, patrząc w filiżankę. – A ja się zastanawiałam, czemu akurat wanilia. A ty, Kim Kang Kyun? Co czujesz?

– Coś – odpowiedział i znów się napił.

Zasmuciłam się.

Kiedy ludzie nie chcą o sobie mówić, to znaczy, że nie chcą się przywiązywać do innych, a teraz to oznacza, że on będzie mnie traktował tylko jak uczennicę, a nie przyjaciółkę.

– Kiedy zaczniemy lekcje? – zapytałam.

– Za dwa dni – powiedział. – Kariera wzywa.

– A właśnie – zaczęłam ożywiając się. – Dlaczego nazywacie się Fallen Angels? Ty jesteś magiem, a Lee Joong Kyung i Han Yun Jae? Oni też są Magami?

– Są Upadłymi Aniołami – powiedział.

– Co!? – powiedziałam z niedowierzaniem. Moje oczy prawie wyskoczyły z orbit, a na buzi zagościł uśmieszek zaskoczenia. – Zawsze uwielbiałam Upadłych. Są tacy… i w ogóle… i tego, że… ach – westchnęłam.

Odłożyłam filiżankę i złapałam się za twarz, kręcą głową. Jednak po chwili przestałam i spojrzałam na naszego gościa.

Kim Kang Kyun patrzył na mnie unosząc brew.

Puściłam twarzy i spuściłam głowę, żeby ukryć twarz za kurtyną włosów. Od śmierci Izumiego zawsze miałam je rozpuszczone.

– Właściwie to oni nigdy nie byli w niebie i nigdy też nie upadli. Są potomkami Upadłych, więc nie mają skrzydeł, ale nie są też do końca Aniołami.

– Aaa – mruknęłam unosząc głowę. – Naprawdę dla mnie nie zaśpiewasz?

– Nie.

– Naprawdę  n i e  zaśpiewasz, czy może: N i e na pewno nie zaśpiewasz?

– Jesteś dziwna – stwierdził.

– Wiem. A więc?

Westchnął.

– Nie to nie.

– A będę mogła poznać chłopaków?

– Poznałaś mnie jako Kang Kyuna Maga opiekuna, a nie Kim Kang Kyuna lidera zespołu, jasne? Dla ciebie jestem tylko starszym kolegom, a nie celebrytą. Tego mnie nie znasz.

– Tak jest! – zawołałam, salutując mu.

– Nie salutuje się do nagiej głowy, dziewczyno.

Przewróciłam oczami.

– Muszę już się zbierać – powiedział Kim Kang Kyun, odstawiając pustą już filiżankę na talerzyk na stoliku, po czym wstał. – Miło było mi panią poznać, pani Choi. Ciebie również Choi Shin Hye.

Uśmiechnęłam się uradowana i także wstałam.

– Dziękuję za herbatę.

– Nie ma za co.

Odprowadziłam czerwonowłosego do drzwi.

– Zwracaj się do mnie Kang, zrozumiano? – zapytał, kiedy zakładał buty.

– Zrozumiano – powiedziałam.

– Masz telefon? – zapytał, prostując się po chwili.

Skinęłam głową.

– Daj mi go na moment.

Sięgnęłam do mojej torby szkolnej, którą prędzej zostawiłam przy drzwiach i wygrzebałam go stamtąd. Gdy podawałam go Kangowi, zamarłam, ponieważ na zawieszce na nim było małe zdjęcie avatar Kanga.

 – A więc to ja jestem twoim ulubionym – powiedział z uśmiechem satysfakcji i wziął telefon do ręki. – Podczas rozmowy odniosłem inne wrażenie.

Prychnęłam.

– Nie prychaj, bo jak zaczniemy trenować to dam ci taki wycisk, że nie będziesz mogła się ruszyć.

– Hee?

– Wpisałem ci swój numer – powiedział, zwracając mi telefon.

– A tak w ogóle to co cię obchodzi który członek Fallen Angels jest moim ulubionym? – burknęłam. – Przecież nie znam cię jako lidera i celebrytę, tylko Maga.

– Racja, ale to i tak interesujące.

Dlaczego jego uśmiech jest taki słodki i wywołuje u mnie dreszcze?

Kang otworzył drzwi i wyszedł na werandę, zakładając kaptur.

– Na przyszłość – rzucił przez ramię. – W trzeciej klasie uczy się czytania niezablokowanych umysłów. Uważaj o czym myślisz, ktoś może cię podsłuchać.

I odszedł.

– Czy on powiedział, że może czytać w myślach? – zapytałam siebie na głos, kiedy zszedł już na ulicę przed domem. – On słyszał jak go wychwalam!? – pisnęłam. – Kang, ty buraku! – wrzasnęłam wybiegając za nim boso na zewnątrz.

On odwrócił się, a ja zbyt szybko biegłam, więc wpadłam na niego. Na szczęście mnie złapał, dzięki czemu nie upadłam.

Kaptur spadł mu z głowy.

– Już drugi raz dziś lądujesz w moich ramionach – powiedział. – I nie jestem burakiem. Lekcją drugą będzie nauka blokowania swojego umysłu.

– Jesteś! – prychnęłam, spoglądając na niego z dołu, zaciskając wargi i nadymając policzki. – Możesz mnie puścić. Mogę już sama stać.

Powoli mnie wypuścił i poczochrał moje włosy, które zaraz poprawiłam.

– Wracaj do środka. Jest zimno, a ty nie masz butów – stwierdził.

– Zauważyłam – prychnęłam.

– Mówiłem, żebyś nie prychała – powiedział na odchodne, zakładając z powrotem kaptur.

Znów prychnęłam.

Zacznę o tobie rozmyślać jak już sobie pojedziesz, Kang buraku.